Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Σχεδίασμα δεύτερο



Τα σκαλάκια (μέρος Α)

Κ  α  λ  ο  κ  α  ί  ρ  ι

Λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του ’70, (κι) ανεβοκατέβαιναν τα σκαλάκια τύποι/άνθρωποι με μαλλιά μακριά, ξέπλεκα, αναμαλλιασμένα, με στρογγυλά γυαλάκια, σανδάλια και ταγάρια. Όλα ήταν ανάλαφρα και φωτερά/μυρωμένα. Όλοι ένιωθαν την ψυχή τους διψασμένη για καινούργια πράγματα. Όλοι ήταν δεκτικοί/ανοιχτοί σε νέες ιδέες/ προτάσεις, νέες εμπειρίες. Όλοι αναζητούσαν κάτι διαφορετικό ακόμα κι αν δεν ήταν καλύτερο απ’ το προηγούμενο. Η ατμόσφαιρα της εποχής ήταν παχύρρευστη, απτή. Μπορούσες να την νιώσεις να σου χαϊδεύει τα μάγουλα και να σε δελεάζει,να σε προσκαλεί να βουλιάξεις μέσα της, να ηδονιστείς μαζί της. Οι γονείς ένιωθαν πως μπορούσαν ν’ αφήσουν τα παιδιά τους να παίξουν έξω χωρίς επίβλεψη, χωρίς κίνδυνο. Οι πολυκατοικίες είχαν αλλάξει το τοπίο, αλλά υπήρχαν ακόμα πολλά παλιά αθηναϊκά σπίτια, άθικτα από την αντιπαροχή, σε εκείνη τη γειτονιά κάτω από το Λυκαβηττό. (Ιδίως τα σπίτια που ήταν χτισμένα κατά μήκος των σκαλιών, ήταν όλα τους παλιά, μερικά δε είχαν εσωτερικές αυλές με πηγάδι στη μέση και κεραμοσκεπή.) Τα παιδιά μπορούσαν ακόμη να παίζουν σε αυλές στρωμένες με χρωματιστά πλακάκια και πηγάδι στη μέση. Τα ακροκέραμα στόλιζαν αγέρωχα τις κεραμιδένιες στέγες των σπιτιών κι έδιναν ψυχή στο χώρο. Ο μουντός και πνιγηρός όγκος των πολυκατοικιών μετριαζόταν/ χαλάρωνε από την γαλήνια απαλότητα της γραμμής και του σχήματος των σπιτιών αυτών.
Τα σκαλάκια κατά μήκος των οποίων είναι χτισμένες όλο παλιές κατοικίες, είναι τόπος ζωντανός. Τα σπίτια ανασαίνουν σε ράθυμους ρυθμούς αλλοτινών καιρών. Έχουν κάτι το γλυκά γεροντικό, που γεννά μια αίσθηση ασφάλειας. Είναι ένα μέρος - αγκαλιά, τρυφερό και θερμό. Γι’ αυτό τα παιδιά το προτιμούν για τα παιχνίδια τους. Το πρώτο σπίτι από την δεξιά μεριά καθώς ανηφορίζουν τα σκαλάκια, είναι ένα κλασικό απλό αθηναϊκό σπίτι, τετράγωνο, ψηλό με κεραμίδια στη στέγη και ακροκέραμα στις γωνίες. Η εσωτερική αυλή δεν διακρίνεται από τον δρόμο, όταν η πόρτα είναι κλειστή. Είναι πλακοστρωμένη με μεγάλες, λείες, ασύμμετρες πέτρινες πλάκες και στη μέση της, ανθίζει το πέτρινο μαγγανοπήγαδο. Γύρω-γύρω στην αυλή λουλούδια και πρασινάδες ζωγραφίζουν στο χώρο ένα καλαίσθητο παραπέτασμα που τραβά το βλέμμα από τους υγρούς τοίχους και τις φθορές της πολυκαιρίας. Εδώ μένει η Δέσποινα ...

Σχεδίασμα της Αγγελικής Χρυσικοπούλου, με ημερομηνία 10/10/2005

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου