Σχεδίασμα τρίτο

τα ροδαλά "γουνάκια" της Ακακίας

Τα σκαλάκια (μέρος Β)

Κ  α  λ  ο  κ  α  ί  ρ  ι

Μία παρέα μικρών παιδιών χοροπηδάει αεικίνητη και παθιασμένη στα σκαλάκια. Νικητής είναι εκείνος που θα πηδήξει από το πιο ψηλό σκαλί, πιο μακριά. Υπάρχουν και δύο κοριτσάκια που δοκιμάζουν, αλλά αυτό είναι κυρίως αγορίστικο παιχνίδι. Τα κοριτσάκια, στο ακριβώς αποπάνω πλατύσκαλο παίζουν, αφοσιωμένα, λάστιχο. Οι παιδικές φωνές καλύπτουν, μαγικά και απαιτητικά/κυριαρχικά/εξουσιαστικά, κάθε άλλον ήχο της γειτονιάς. Ένα τεράστιο δέντρο, σκιάζει και προστατεύει τα παιδικά παιχνίδια από τον δυνατό, καλοκαιρινό ήλιο. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν/ξέρουν το όνομά του. Γι’ αυτά είναι το δέντρο με τα γουνάκια. Κάθε άνοιξη γεμίζει με κάτι υπέροχα ροζ γούνινα φουντάκια, που αφήνουν μία μαγευτική μοσχοβολιά στον αέρα. Δεν είναι ένα οποιοδήποτε δέντρο αυτό. Είναι ο αγαπημένος φίλος στα παιχνίδια. Ο εχέμυθος σύντροφος στα μυστικά και στα κρυφομιλήματα. Ο άφωνος θεατής κάθε πιθανής και απίθανης παιδικής σκανταλιάς. Το δέντρο με τα γουνάκια είναι η ψυχή της παρέας.

          Το κορμί της, αν την προσωποποιούσαμε, είναι τα σκαλάκια. Σκαρφαλώνουν βαθμιδωτά και σε πλήρη παράταξη ως τους πρόποδες του Λυκαβηττού. Το κομμάτι που ανηφορίζει από την οδό Δαφνομήλη ως την οδό Δοξαπατρή κι έχει το όνομα βυζαντινού πατριάρχη, είναι ο αγαπημένος παιδότοπος των μικρών της γειτονιάς. Το δέντρο με τα γουνάκια βρίσκεται περίπου στη μέση των σκαλιών κι ορθώνεται κεκλιμένο, καλύπτοντας, χάρη στην κλίση του αυτή, όλο το κενό διάστημα που σχηματίζεται σαν πλατύσκαλο μεταξύ των αναβαθμίδων. Τα παιδιά προτιμούν να παίζουν από το επίπεδο του δέντρου και κάτω. Ίσως η εγγύτητα με το δρόμο να τους δίνει ασυνείδητα την αίσθηση της ασφάλειας. Αλήθεια, από κει και πάνω, τα σκαλάκια είναι πιο ερημικά. Ένα εγκαταλελειμμένο, ημιερειπωμένο παλιό σπίτι, επιτείνει την εντύπωση αυτή. Το βράδυ δε, είναι τόσο υποφωτισμένα, ώστε να θεωρείται πολύ παράτολμος όποιος μικρός διανοηθεί να ανηφορήσει απερίσκεπτα ακόμα και ως το πιο κοντινό πλατύσκαλο.

          Ακόμα όμως είναι μέρα, ένα εκτυφλωτικό καλοκαιριάτικο πρωινό, που ο ουρανός είναι άχρωμος, συντριμμένος από το βάρος του φωτός που διεισδύει παντού/ξεχειλίζει τα πάντα και ξεθωριάζει τα χρώματα. Τα τζιτζίκια τραγουδάνε ξέφρενα, δίνοντας ρυθμό στο γεμάτο ξεφωνητά και αλαλαγμούς παιδικό παιχνίδι. Ιδρωμένα και αναψοκοκκινισμένα, με τις μπλούζες να κολλούν στην πλάτη τους, τα αγοράκια αγωνίζονται να εκτοξευτούν όσο μακρύτερα γίνεται. Είναι ζήτημα γοήτρου! Άσε που παίζουν και τα κορίτσια πιο πάνω, λοξοκοιτάζοντας κάθε τόσο. Πιο μακριά απ’ όλους πηδάει τελικά ο Νικόλας, που πολλές φορές έφτασε σχεδόν στο χείλος των επόμενων σκαλοπατιών. Είναι πολύ περήφανος με τον εαυτό του, αν και το κρύβει πίσω από ένα συγκαταβατικό χαμόγελο απόλυτης αυτοπεποίθησης, που υπονοεί ότι αυτό το κατόρθωμα για εκείνον, ήταν παιχνιδάκι! Και για να επιβεβαιώσει την άνεση που εξέπεμπε, δίνει έναν τελευταίο αεροπλανικό πήδο. Η απογείωση είναι εντυπωσιακή και η κραυγή της επιτυχίας που την συνοδεύει εκκωφαντική! Η προσγείωση είναι εξίσου εντυπωσιακή. Μία κουτρουβάλα ολκής στα παρακάτω σκαλοπάτια, κατακρήμνισε την αυτοπεποίθησή του στα Τάρταρα. Ένα σύννεφο γέλιου καλύπτει την ατμόσφαιρα και οι συνακόλουθες κοροϊδίες είναι πιο τσουχτερές/οδυνηρές από τον πόνο που νιώθει στο αριστερό του πόδι. Τα χειρότερα είναι τα κοριτσίστικα πειράγματα, που αστραπιαία όμως μετατρέπονται σε κραυγούλες αγωνίας για τον τραυματία, ο οποίος δέχεται κατευχαριστημένος πλέον τις φροντίδες των μικρών νοσοκόμων, που έσπευσαν στον τόπο του ατυχήματος.

-Πονάς πολύ;.. –Στάσου τελείως ακίνητος!... –Πρέπει να βάλεις πάγο!..-Δοκίμασε να το κουνήσεις. Μπορείς ;... Οι οδηγίες έπεφταν βροχή. Το ίδιο και οι ερωτήσεις. Ένας τραυματισμός την ώρα του παιχνιδιού δεν είναι και μικρό πράγμα. Τα αλτρουιστικά συναισθήματα των παιδιών αφυπνίζονται πάραυτα! Ο καθένας θα μπορούσε να είναι στην θέση του χτυπημένου!

          Δύο ζωηρές ανεμίζουσες καστανές κοτσίδες στάθηκαν αποφασιστικά μπροστά στον απόλυτα σαστισμένο Νικόλα. –Άκουσε παιδί μου, του είπε με ύφος περισπούδαστο η μικρή Μαίρη. Πρέπει να γυρίσεις αμέσως στο σπίτι σου, να δει το πόδι η μαμά σου. Ίσως να χρειαστεί να πας και στο γιατρό. Ο Σταμάτης και ο Πετράκης θα σε στηρίζουν από τα δεξιά και από τ’ αριστερά για να φτάσεις ως το σπίτι σου χωρίς να το πατήσεις κάτω διόλου! Χωρίς δεύτερη κουβέντα κινητοποιήθηκε ο μηχανισμός βοήθειας και ο τραυματίας μεταφέρθηκε με επιτυχία στο σπίτι του. Τα υπόλοιπα παιδιά συνέχισαν τα παιχνίδια τους. Τα κορίτσια γύρισαν στο λάστιχο και τα αγόρια άρχισαν να παίζουν μουδιασμένα αυτοκινητάκια. Η επιστροφή των δύο τραυματιοφορέων Πετράκη και Σταμάτη και η περιγραφή της περιποίησης του Νικόλα από τη μαμά του, διέκοψαν πάλι για λίγο το παιχνίδι, που συνεχίστηκε όμως μετά απρόσκοπτα και χωρίς άλλα απρόοπτα ως το μεσημέρι.

Σχεδίασμα της Αγγελικής Χρυσικοπούλου με ημερομηνία 10/10/2005